طی انجام طرح جمع آوری و شناسایی قارچ های همزیست مرکبات، در سالهای 1380 تا 1382، تعداد 164 نمونه خاک از عمده ترین مناطق زیر کشت مرکبات، شامل استان های فارس، گیلان، مازندران، کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان جمع آوری گردید. نمونه های خاک به دست آمده با روش الک تر شستشو و سپس سانتریفوژ شد. از هاگ های به دست آمده، لام میکروسکوپی تهیه گردید و مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس مطالعه و تعیین نام نمونه ها، از 23 گونه قارچ میکوریزایی تشخیص داده شده، پنج گونه نامبرده زیر برای فلور قارچی ایران جدید بوده اند: Glomus albidum, G. diaphanum, G. invermaium, G. tortusum, Scutellospora erythropa.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

قارچ های میکوریزای آربوسکولار جزء ضروری در اکوسیستم­های طبیعی هستند، زیرا این موجودات زنده می­توانند رشد، تکثیر، توانایی، سلامتی و مقاومت گیاه به تنش های زنده و غیرزنده را از طریق اثرات آنتاگونیستی و رقابتی روی آفت­ها و بیمارگرها بالا ببرند، لذا شناسایی آن­ها و بررسی وضعیت هم زیستی آن­ها با گونه­های گیاهی می­تواند در استفاده از این قارچ­ها موثر واقع شود. تحقیق حاضر به منظور شناسایی مورفولوژیکی، بررسی فراوانی اسپورها، الگوی پراکنش و تعیین شاخص­های کلونیزاسیون قارچ­های میکوریزا آربوسکولار همراه سه گونه گون (Astragalus squarrosus Bunge، Astragalus effuses Bunge وAstragalus podolobus Boiss)، در منطقه طرود (ترود) شهرستان شاهرود و جاشلوبار استان سمنان انجام شد. نمونه برداری از ناحیه ریزوسفر خاک تحت پوشش گونه­های مورد مطالعه (8 پایه برای هر گونه)، در اوایل و اواخر فصل رویش انجام شد. در هر سه گونه مورد مطالعه، هم زیستی میکوریزایی دیده شده، هم چنین در هرسه گونه، درصد هم زیستی میکوریزایی و تعداد اسپور در ابتدای فصل رویش بیشتر از انتهای فصل رویش بود، به­طوری که بیشترین درصد هم زیستی به­ترتیب در A. podolobus (62 درصد)، A. effusus (25/50 درصد) و A. squarrosus (75/12 درصد) مشاهده شد، همچنین تعداد اسپور (صرفه­نظر از نوع اسپور) به ترتیب در ریزوسفر گونه A. squarrosus (62/7 تعداد در گرم)، A. effusus (25 تعداد در گرم) و A. podolobus (36/5 تعداد در گرم) می­باشد. گونه­های غالب قارچ در گیاه Astragalus squarrosus، شاملAmbispora callosa، Funneliformis mosseae وDentiscutata reticulate, است، گونه­های غالب قارچ در دو گونه Astragalus podolobus، Astragalus effusus، مشترک و شامل Funneliformis mosseae Funneliformis badium و Glomus hoi می­باشد.

در این تحقیق اثر دور آبیاری و قارچ میکوریزا آربوسکولار بر شاخص کلروفیل، عملکرد و اجزای عملکرد سورگوم دانه ای، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال زراعی 1390 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا، بررسی شد. دورهای آبیاری 7، 14 و 21 روز به همراه تلقیح بذر در سه سطح (شاهد بدون تلقیح، تلقیح با گونه mossea Glomusو تلقیح با گونه G. intraradices) تیمارهای آزمایشی بودند. نتایج حاکی از این بود که صفات شاخص کلروفیل، درصد هم زیستی ریشه، تعداد دانه در پانیکول، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت تحت تاثیر تیمارهای دور آبیاری و قارچ میکوریزا قرار گرفتند. به طوری که، بیشترین مقدار صفات مذکور به گونه G. mossea تعلق گرفت. گونه G. mossea در مقایسه با گونه G. intraradices و شاهد (بدون تلقیح) عملکرد دانه را به ترتیب 6.80 و 23.10 درصد افزایش داد. هم چنین با افزایش دور آبیاری از 7 به 21 روز، میزان هم زیستی ریشه 27.9 درصد افزایش یافت. بیشترین عملکرد دانه (755 گرم در متر مربع) از دور آبیاری 14 روز و تلقیح با گونه G. mossea به دست آمد که با دور آبیاری 7 روز و تلقیح با هر دو گونه G. mossea و G. intraradices تفاوتی نداشت. بنابراین، بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش می توان کاربرد گونه G. mossea در شرایط آبیاری 14 روز را برای دست یابی به عملکرد قابل قبول و نیز صرفه جویی در آب مصرفی در زراعت سورگوم، مناسب دانست.

مقدمه: گیاه استویا به عنوان منبع جدید مواد شیرین کننده عاری از قند ساکارز است و می تواند جایگزین مناسبی برای منابع قندی مثل ساکارز باشد. این امر برای حفظ سلامتی افراد و همچنین رفع محدودیت استفاده از قند توسط بیماران دیابتی حائز اهمیت فراوان است. مواد و روش ها: در این آزمایش تأثیر میکرو ارگانیسم های قارچ میکوریزا در 3 سطح و باکتری ریزوبیوم در 5 سطح به صورت آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس بر میزان قندهای استویوزید و ریبائودیوزید A گیاه استویا بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فاکتورهای قارچ میکوریزا، باکتری ریزوبیوم و اثر متقابل آنها تأثیر معنی داری بر روی صفات مورد بررسی داشت. بیشترین درصد قندهای استویوزید و ریبائودیوزید A به ترتیب در ترکیب های تیماری b0f25 (بدون استفاده از باکتری و 25 درصد قارچ آربوسکولار) و b100f50 (100 سی سی باکتری و 50 درصد قارچ آربوسکولار) حاصل شد. نتیجه گیری: همزیستی قارچ میکوریزا و باکتری ریزوبیوم با گیاه استویا می تواند در بهبود عملکرد اقتصادی و تولید قند موثر واقع شود.

در شرایط تنش، همزیستی گونه های قارچ میکوریزا-آربوسکولار با ریشه گیاه میزبان، تأثیر مستقیمی بر تحمل خشکی در گیاهان دارد. به منظور بررسی تأثیر دو گونه قارچ میکوریزا-آربوسکولار در سطوح مختلف تنش رطوبتی بر برخی ویژگی های رشدی ذرت، این آزمایش به صورت فاکتوریل با دو عامل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با پنج تکرار در شرایط گلخانه اجرا گردید. عامل اول مربوط به سطوح تنش رطوبتی شامل 60، 80 و 100% ظرفیت زراعی و عامل دوم مربوط به دو گونه قارچ میکوریزا شامل Glomus intraradices و Glomus mosseae و شاهد (عدم تلقیح) بودند. نتایج نشان داد که تنش رطوبتی موجب کاهش ارتفاع بوته و وزن خشک اندام هوایی به ترتیب به میزان13% و17% شد. تنش رطوبتی بر وزن خشک ریشه بی تاثیر بود ولی، قارچ های مایکوریزا وزن خشک ریشه را افزایش داده و تاثیر G. mosseae نسبت به گونه G. intraradices بیشتر بود. علیرغم افزایش شدت تنش رطوبتی، قارچ های مایکوریزا شاخص کلروفیل SPAD را افزایش داد. بیشترین شاخص کلروفیل مربوط به تیمار تلقیح با قارچ G. mosseae در 0. 6 ظرفیت زراعی معادل 37. 02 بود. گیاه تلقیح شده با قارچ G. mosseae نسبت به G. intraradices کارایی بیشتری در حفظ رطوبت نسبی آب برگ در شرایط تنش رطوبتی داشت. بیشترین درصد کلونیزاسیون ریشه معادل 39. 04 در تیمار تلقیح با قارچ mosseae G. در 60% رطوبت زراعی به دست آمد. به طورکلی، نتایج پیشنهاد می کنند که در شرایط تنش رطوبتی، گونه G. mosseae قادر به برقراری ارتباط همزیستی مؤثرتری با ریشه گیاه ذرت تحت شرایط انجام این آزمایش بود.

یکی از روش های نوین در زمینه مدیریت بهینه و افزایش بهره وری استفاده از منابع آب در مصارف کشاورزی، به کارگیری روش های کم آبیاری است. با توجه به اهمیت این موضوع، این پژوهش به منظور تعیین اثر همزیستی قارچ های میکوریزا بر عملکرد رقم های آفتابگردان در شرایط تنش خشکی و به صورت آزمایش کرت های دوبار خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1395 انجام شد. تیمارهای اعمال شده شامل سطوح تنش خشکی: تنش شدید، متوسط و بدون تنش، سه رقم آفتابگردان فرخ، هایسان و برزگر و دو گونه قارچ میکوریزا Glomus mossea و Glomus intraradicesبودند. برای اعمال تیمارهای مختلف خشکی، سطوح مختلف تخلیه رطوبتی خاک (به ترتیب 80، 60 و 40 درصد) در نظر گرفته شد. تیمارهای مختلف کم آبیاری پس از ساقه رفتن اعمال شد و سپس ویژگی های رشدی و عملکرد اندازه گیری شد. نتایج نشان داد کاربرد میکوریزا اثرمعنی داری بر افزایشمقدار عملکرد دانه و روغن ارقام آفتابگردان، وزن خشک ساقه، طول ساقه، تعداد دانه و قطر طبق دارد. بیش ترین عملکرد دانه از کاربرد رقم هایسان و قارچ G. mossea در شرایط تنش خشکی متوسط (6399/05 کیلوگرم در هکتار) به-دست آمد. تنش خشکی شدید و متوسط بدون کاربرد قارچ به ترتیب موجب 46 درصد و 20 درصد افت عملکرد ارقام آفتابگردان نسبت به شاهد (شرایط بدون تنش و بدون استفاده از قارچ) شدند. تنش خشکی متوسط و کاربرد قارچ آربوسکولار میکوریزا تنها 13 درصد عملکرد دانه آفتابگردان را نسبت به آبیاری کامل کاهش داد که در مقایسه با آبیاری کامل 30 درصد در مصرف آب آبیاری صرفه جویی شد. بنابراین نتیجه گیری شد که کاربرد قارچ آربوسکولار میکوریزا افت عملکرد ناشی از تنش خشکی را از طریق صرفه جویی در مصرف آب می تواند جبران نماید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDf) مراجعه فرمایید.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.